- روسازی بتنی ساده درزدار JPCP
یک روسازی بتنی غیرمسلح درزدار بایستی با درزهای انقباض با فواصل نزدیک به هم ساخته شود. داول (میلگرد اتصال) یا قفل و بست سنگدانه‌ای ممکن است برای انتقال بار در عرض درزها مورداستفاده قرار گیرد. بر اساس تحقیقات به‌عمل‌آمده در سال ۱۹۷۸ توسط تعدادی از محققین حداکثر فاصله درزها ۶ متر برای درزهای داول‌دار و ۴/۵ متر برای درزهای بدون داول توصیه‌شده است.
- روسازی بتنی مسلح درزدار JRCP
در این نوع روسازی آرماتورهای فولادی بکار رفته برخلاف شبکه‌های سیمی یا میلگردهای آجدار نه به‌منظور افزایش مقاومت سازه‌ای روسازی بلکه به جهت افزایش فاصله درزها تعبیه می‌شوند. فواصل درزها از ۹ تا ۳۰ متر متغیر است.
- روسازی بتنی پیوسته
اولین بار این نوع روسازی بتنی که در آن درزها حذف می‌گردد در سال ۱۹۲۱ در نزدیکی واشنگتن مورداستفاده قرار گرفت. به دلیل مزایای آن در بیش از ۲۴ ایالت آمریکا در حدود ۳۲۰۰۰ کیلومتر راه دو خطه با این نوع روسازی مورداستفاده قرارگرفته است، یکی از دلایل استفاده ازاین‌روسازی حذف درزها به‌عنوان نقطه‌ضعف در روسازی است که حذف آن منجر به کاهش ضخامت موردنیاز می‌شود.
ضخامت CRCP به‌طور تجربی از ۲۵ تا ۵۰ میلی‌متر کمتر و تقریباً در حدود ۷۰% تا ۸۰% ضخامت روسازی معمولی می‌باشد.
- روسازی بتنی پیش‌تنیده
بتن در کشش ضعیف و در فشار قوی است. ضخامت لازم برای روسازی بتنی بر اساس مدول گسیختگی و مقاومت کششی بتن تعیین می‌شود. اعمال یک تنش فشاری قبلی به بتن، تنش کششی به وجود آمده در بتن به‌وسیله بارهای ترافیک را بسیار کاهش داده بنابراین باعث کاهش ضخامت بتن موردنیاز می‌شود.
