واکنش قلیایی سنگدانه‌ها
شیوه های ارزیابی سنگدانه ها برای محدود سازی واکنش قلیایی سنگدانه از سال ۱۹۴۰ معرفی شدند. شیوه های کنترل انبساط ناشی از واکنش قلیایی بسته به منبع پیدایش آنها بسیار متنوع است. بطور کلی شیوهای پیشگیری مورد قبول شامل سیمان های دارای قلیایی پایین ، محدود سازی مقادیر قلیایی بتن، استفاده از پوزولان های طبیعی، فلای اش، سرباره و میکروسیلیس یا ترکیبی از این روش ها است.
انواع مختلف واکنش قلیایی سنگدانه ها
۱-واکنش کربنات قلیایی
۲- واکنش سیلیسی قلیایی
واکنش کربنات قلیایی شامل مقادیر سنگ دانه های دولومیتی است. منابع شناخته شده واکنش های قلیایی-سنگ های کربناتی محدود به چند معدن در آمریکای شمالی، عمدتا در انتاریو و ویرجینیا. واکنش کربنات قلیایی شامل واکنش بین بخش قلیایی و دولومیت ( calcium- magnesium carbonate rocks) است.
این کاملا متمایز از واکنش سیلیسی قلیایی که حاصل یک واکنش بین یک منبع قلیایی و اشکال خاص سیلیس است که می توانند منشاء آن برخی از انواع دانه های سیلیکونی است.
واکنش سیلیسی قلیایی می تواند در سنگ آهک هایی که حاوی اجزا سیلیسی هستند رخ دهد.
جدول زیر تعدادی از سنگدانه های مستعد واکنش سیلیسی قلیایی را مشخص می کند. واکنش های سیلیسی قلیایی بسیار گسترده تر از واکنش کربنات قلیایی است که به دو دسته جدا تقسیم می شود:
۱-شامل واکنش های ضعیف کریستالی
۲- شامل واکنش های مختلف کوارتز
تمایز اصلی بین این دو دسته از دیدگاه مهندسی زمان شروع و گسترش و ترک و درک مدت زمان واکنش است. واکنش در اولین رده، که گاهی اوقات به عنوان واکنس سیلیسی قلیایی کلاسیک نامیده می شود، در زمان نسبتا کوتاه و محدودی شروع به ترک خوردگی می کند (ترک خوردگی معمولا در عرض ۵ تا ۱۰ سال، و واکنش کند در عرض ۱۰ تا ۲۰ سال)، در حالی که ظهور واکنش ها
با استفاده از مواد معدنی کوارتز معمولا طولانیتر می شود و واکنش ممکن است برای چندین دهه ادامه یابد.
